«۲۴ ساعته به اینترنت متصل باشید و کمی هم پول خرج کنید تا بتوانید از بازیافت یکی از بهترین عناوین تاریخ عرصه گیم، لذت ببرید!» این از آن شعارهاست که مصداقش را در دل خیلی از محصولات می‌بینیم، اما هیچ‌گاه فریاد زده نمی‌شود.

آنچه در ظاهر به چشم می‌آید، یک شوتر شبه وحشت و فوق‌بقاست که از چاه نفت «متال‌گر» درآمده و به معدن طلای «رزیدنت‌اویل» ناخونک زده است. عنوانی که انگار چیزی از عناوین وحشت بقای جریان‌ساز چند سال اخیر شنیده و خواسته براساس همان یک ایده بدون تحقیق و بررسی و آزمون و خطای مناسب، چیزی به میدان بیاورد که از قافله عقب نمانده باشد.

فرزند ناخلف

ماجرای Metal Gear Survive مدتی پس از حمله به پایگاه مادر در Ground Zeroes رخ می‌دهد. در این حمله، کرمچاله‌ای به جهانی موازی پدید آمده و بخشی از پایگاه مادر را همراه تعدادی از نیروهای اسنیک و XOF به کام خود می‌برد. شخصیت اصلی داستان، «گودلاک» از دانشمندان سازمان ملل است که از طریق کرمچاله به «دایت»، جهان موازی لم‌یزرع و خشکی فرستاده می‌شود که مناظر آن عمدتا بازیافت مناظر MGS V است. آنجا به دنبال درمانی برای انگلی که به جانتان افتاده و همچنین همرزمان خود می‌گردید. داستان Survive به رسم پدرانش عمدتا از طریق پیام متنی و صوتی روایت می‌شود که متاسفانه لطف قدما را ندارد.

در مقاطعی سعی شده روایت داستان رنگ و بوی خاص و بلامنازع سری متال‌گر را داشته باشد، اما متاسفانه اغلب در این راه ناکام می‌ماند و آنچه از اَلَک اندیشه تولید اثر به جا می‌ماند، به یاد ماندنی نیست.

خورد شو تا خورد نشوی!

در Survive، حس اضطرار با روتین‌هایی مانند سلامتی، گرسنگی و تشنگی به فرد دیکته می‌شود. سلامتی، همان حضوری را دارد که انتظار می‌رود، اما گرسنگی و تشنگی، یک بند به بازیکن فشار آورده و عرصه را بر او تنگ و لذت از این گیم را سرکوب می‌کند. آب و غذا به مقدار بسیار کم پیدا می‌شود و حتی جست‌وجو به دنبال آنها هم مایه اتلاف منابع است و همین دائما بازیکن را در شک فرو می‌برد که اصلا این تلاش‌ها فایده‌ای دارد یا نه؟

این منابع چنان سریع ته می‌کشند – بخصوص در چند ساعت اول – که فراهم‌سازی مجددشان به یک زحمت دائمی برای بازیکن تبدیل شده و خیلی از جنبه‌های مثبت گیم را هم با خود سرکوب می‌کند. در نهایت، به این نتیجه خواهید رسید که بهترین راه بقا در دنیای بیرحم «دایت» این است که آهسته بروید و بیایید و از جست‌وجوی بیهوده پرهیز کنید!

برای اختراع و ساخت تجهیزات، باید به جست‌وجو و گردآوردی منابع بپردازید. نوار تشنگی مانند ملک‌الموت در تمام مدت بر شما ناظر است و هرچه تشنه‌تر باشید، مدت زمان دویدنتان کمتر خواهد شد. با آب خوردن این مدت افزایش می‌یابد، اما نکته اینجاست که منابع آب بسیار کم است. در مقابل، راه رفتن عادی زیاد، قهرمان داستان را تشنه نمی‌کند و از این رو، استراتژی‌ای که این گیم به بازیکن دیکته می‌کند، این است که جست‌وجوهایش را به کندی انجام دهد و این از اولین دام‌های آسیاکاری و ریاضت در این گیم است. اما سازندگان که به صبوری بازیکنان ایمان داشته‌اند، گرد و غبار را هم به بازی اضافه کرده‌اند.

بهترین منابع گیم را می‌توانید لابه‌لای گرد و غبار پیدا کنید. در این مناطق، نوار اکسیژن ظاهر شده و کم‌کم نفستان را می‌گیرد. البته اگر لابه‌لای غبار، ارز داخل گیم، یعنی کوبان خرج کنید، می‌توانید اکسیژن اضافه کنید. اما بعد از چند بار، قیمت آنچنان زیاد می‌شود که بضاعت‌تان به تنفس هم نخواهد رسید. در گرد و غبار، دیدتان هم کاهش یافته و نقشه نیز تا مدت زیادی بلااستفاده می‌شود. همیشه در این لحظات، یک نور هدایتگر در دوردست هست که بتوانید به فضای سالم بازگردید، اما زمین ناهموار و پستی بلندی‌های فراوان، معمولا مانع از راهیابی درست شما می‌شود و هدفتان را گم می‌کنید. براین‌اساس، کمتر زمانی را در گردوغبار خواهید گذراند و حیف و میل منابع را برای این قسمت جایز نخواهید دانست.

گلی در سنگ خارا

دشمنان شما زامبی‌گونه‌هایی هستند که تقریبا همه رفتار یکسانی دارند و یک ساعت بعد که تنوع پیدا می‌کنند نیز بیشتر از این‌که به چالش بیفزایند، فقط اعصابتان را خرد می‌کنند. درگیری‌ها هم طوری است که اگر ضربه‌هایتان برخورد کند، بشدت لذتبخش خواهند بود و در غیر این صورت، مجموعه‌ای از کاستی‌ها و محدودیت‌هاست که حتی با ارتقاهای محدود هم توفیری در اصل نحوه مبارزات ایجاد نمی‌شود. همین قدر بدانید که سلاح سرد دارید و سلاح دوربرد.

دستور ساخت اسلحه جدید را باید از صندوق‌های موجود در گرد و غبار به‌دست بیاورید. بعضی از صندوق‌ها توسط نوری از دور مشخص هستند که رسیدن به آنها و حتی این‌که محتویاتش به درد بخورد یا نه، مشخص نیست. اگر نمی‌خواهید بی‌دلیل پول خرج کنید، تنها چاره این است که در دفعات بالا و مدت کم، بی‌جهت به دل گرد و غبار زده و همین‌طور بچرخید تا شاید صندوقی سر راهتان سبز شود.

شاید اوج لذت Survive در مقاطع فعالسازی مقرهای کرمچاله باشد که برای سفر ساده به نقاط نقشه به کار می‌روند. با اقدام به این کار، فوج فوج دشمنان زامبی‌گونه به شما حمله کرده و شمایید که باید با تقویت استحکامات محل، جلویشان ایستادگی کنید. قطعات پازل این اثر در این لحظات به زیبایی در هم چفت شده و تجربه لذتبخشی را رقم می‌زنند.

معلوم نیست چرا، ولی در حالت مولتی‌پلیر، شرایط بسیار بهتر است و با بازی همراه افراد دیگر می‌توانید منابع بیشتری به دست آورده و در حالت انفرادی استفاده کنید. شاید حالت انفرادی از تعادل خارج است، شاید هم فکر غریبی در سر سازندگان بوده که ما نمی‌دانیم. مخلص کلام این‌که اگر می‌خواهید هزینه کنید، گزینه‌های به‌مراتب بهتری از این گیم روی میز هست.